Patiëntenervaring

Mevrouw E. van den Bergh (74) woont in Nijmegen (Gelderland). Voor haar pensionering was ze eerst secretaresse en later typelerares. Mevrouw Van den Bergh heeft twee zoons.

In de nacht van 30 juni op 1 juli 2010 kreeg ik een zwaar herseninfarct waardoor ik linkszijdig verlamd ben geraakt. Ik was net een maand daarvoor zeventig jaar geworden.
Na drie weken in het Canisius-Wilhelminaziekenhuis in Nijmegen gelegen te hebben, ben ik voor vier maanden naar de Sint Maartenskliniek in Ubbergen overgebracht voor verzorging en revalidatie. Daarna heb ik nog eens bijna vier maanden doorgebracht in het verpleeghuis Waelwick te Ewijk voor verzorging en verdere revalidatie. Op 24 februari 2011 ben ik hier ontslagen en ben ik naar huis gegaan.
Omdat ik nog steeds last had van verlammingsverschijnselen, ben ik na enige tijd op het internet op zoek gegaan naar wat er nog meer mogelijk was. Zo kwam ik aan de gegevens van dokter Paul The, neuro-acupuncturist te Nijmegen. Ik heb telefonisch contact met hem gezocht en ik heb hem gevraagd of hij voor mij wat zou kunnen betekenen in mijn situatie. Hij dacht van wel en samen hebben wij een eerste afspraak gemaakt.
Ik kon toen net wat lopen met mijn rollator. Mijn linkerarm zat bijna vastgeklemd aan mijn lijf – naar het midden gericht – en mijn hand was gesloten. Dokter The heeft mijn conditie behoorlijk opgevijzeld en gezorgd dat mijn hand weer openging.
Momenteel loop ik wel beter en ik kan mijn linkerhand gedeeltelijk gebruiken. Er zit echter veel kracht in mijn duim die ik niet kan doseren, wat inhoudt dat er veel dingen uit mijn hand schieten. Als ik dingen geschild heb, bijvoorbeeld sinaasappels, aardappelen, appels, uien en dergelijke, dan glibberen ze gewoon uit mijn handen.
Na ongeveer een jaar onder behandeling te zijn geweest bij dokter The, heb ik via het CBR mijn aangepaste rijbewijs behaald. Nu kan ik weer zelf rijden in een aangepaste auto. Er zit een knuppeltje op het stuur zodat ik alleen mijn rechterhand hoef te gebruiken.
Jammer genoeg heb ik enkele jaren geleden bij een val mijn linkerschouder gebroken – zo noemde de orthopeed de breuk in mijn bovenarm ongeveer twaalf centimeter onder de schouderkom. Men kon mij niet opereren, omdat het de kant van de verlamming betrof. De breuk moest op de conservatieve manier helen, zo werd mij verteld. Het gevolg is dat de breuk maar voor vijftig procent gehecht is, wat mij voor mijn verdere leven altijd pijn zal bezorgen.
Ik kan de arm niet meer zo hoog krijgen. Ik kan mijn arm met veel moeite tot schouderhoogte tillen en dan alleen nog met hulp van derden.
Een shiatsumasseuse – ze heet Marijke van Poppelen – geeft mij op aanraden van dokter The massage. Hij geeft haar aanwijzingen hoe zij mij het beste kan masseren. Dat geeft een ontspannen gevoel in mijn schouders, benen, enkels en voeten.
Ik heb in de afgelopen tijd links ook een spitsvoet ontwikkeld. Bij een spitsvoet is je voet altijd gestrekt, zoals bij een ballerina op spitzen. Dat loopt uiteraard erg lastig en daarom moet ik nu orthopedische schoenen dragen.
Ik heb nog twee keer per week revalidatie in Waelwick. Een keer per week krijg ik ook nog hydrotherapie. Daarbij doe je oefeningen in een warmwaterbad. Sinds enkele weken kan ik weer kleine afstanden voorzichtig zonder hulpmiddel lopen. Ik ga gelukkig nog altijd vooruit, al is het mondjesmaat.