Column: Dikke vrienden
Dikke vrienden
Dit jaar is het 25 jaar geleden dat de tekenfilmserie The Simpsons op tv verscheen. Tegenwoordig zendt Fox de afleveringen dagelijks uit. Ik herinner me nog dat de serie in het begin van de jaren ‘90 als spraakmakend werd ervaren en ken genoeg mensen die deze cartoons haten of liefhebben. Af en toe kijk ik ernaar en kan ik het niet laten om de soms flauwe, lompe of zwarte humor te waarderen. Misschien wel omdat ik steeds meer van mezelf herken in de hoofdfiguur, de donutverslaafde Homer Simpson. Al 25 jaar is hij te dik, te kaal en te dom. Gewichtstoename en haarverlies zijn op mijn leeftijd helaas herkenbare zaken geworden. De domheid probeer ik natuurlijk te verbergen door het schrijven van slimme columns.
Laatst observeerde ik mijn vaste groepje sportvrienden, met wie ik al bijna een kwart eeuw wekelijks een squashballetje sla. Ik realiseerde me dat we in de loop van de tijd stuk voor stuk zwaarder zijn geworden, de een wat meer dan de ander. De invloed van onze manier van leven, ons eetpatroon en de toegenomen welvaart straalt op een bepaalde manier ervan af. We lachen erom en zolang het ons letterlijk en figuurlijk niet in de weg gaat zitten, blijven we hopen dat voldoende beweging de nodige compensatie biedt voor een te hoge BMI-score. Kent u BMI, ofwel de Body Mass Index? Je deelt je gewicht in kilogrammen door het kwadraat van je lengte in meters. In feite bereken je zo het aantal kilogrammen dat je per vierkante meter lichaam weegt. Uit die berekening rolt een getal dat een indicatie geeft of je een gezond gewicht hebt. Eenvoudiger kan bijna niet. Als u de zoekterm “BMI” googelt komt u allerlei websites tegen waar u uw score kunt berekenen. Doet u het eens, en vooral: schrik niet. Met een groep vrienden deden we de BMI-vergelijking een keer terwijl we in een restaurant zaten, en dat weerhield niemand ervan om een smakelijk voor- en hoofdgerecht te bestellen. Maar dat BMI-inzicht kan leiden tot verandering van gedrag, werd duidelijk toen de serveerster vervolgens langskwam met de dessertkaart. Het toetje werd om onverklaarbare redenen massaal overgeslagen.
Tussen de oren
De nieuwe directeur van de Weight Watchers vertelde in een interview kort geleden dat ze steeds meer zaken doen met medische professionals. Specialisten wijzen patienten met een gewichtsprobleem op het bestaan van Weight Watchers en hun (bewezen) effectieve programma’s. In essentie gaat het er volgens de deskundigen om dat je grip krijgt op je eetpatroon. Je kunt van alles eten, maar er moet een gezonde balans zitten in je voeding. Er is dus een bepaalde discipline nodig om overgewicht tegen te gaan. Dat wil zeggen: om de eetprikkels onder controle te krijgen. Weight Watchers doet dat op allerlei manieren, onder meer in groepsverband - als gezonde stok achter de deur. Voor de geluksvogels onder u: een strenge wederhelft helpt in dit verband ook.
Dat acupunctuur een bijdrage kan leveren in de strijd tegen overgewicht, verbaast mij niet. Het stimuleren van de juiste neurotransmitters kan helpen om het overmatige hongergevoel tegen te gaan. Het wachten is op het moment dat er op dit gebied nog meer bewezen wordt, zodat specialisten vaker hun patienten wijzen op de mogelijkheid van acupunctuur. Niet alleen is het kweken van een goede eetdiscipline een mentale kwestie, de oor-acupunctuur die wordt gebruikt tegen overgewicht laat zien dat afvallen letterlijk tussen de oren zit.
Er zijn inmiddels talloze patientenverhalen die de goede ervaringen van acupunctuur als ondersteuning bij het bereiken van een gezond gewicht onderschrijven. En natuurlijk zijn daar ook de criticasters die acupunctuur als een fabeltje proberen weg te zetten omdat het naar westerse maatstaven niet past in hun klinische logica en wetenschappelijke benadering. Kiest u vooral voor datgene wat voor u werkt. Er lopen inmiddels genoeg mensen rond met een positieve beleving rond acupunctuur en “toevallig” kom ik ze met regelmaat tegen. Gelukkig maar, want dat motiveert mij en mijn NPVA-collega’s om het aan u door te geven.
Ik zie uit naar de aflevering waarin onze dikke vriend Homer Simpson naar de acupuncturist gaat. Dat zou na 25 jaar wel een keertje mogen. Als de naalden in dat bolle lijf worden gezet, hij op zijn eigenzinnige wijze kreunt en zijn zoon hem uitlacht, zijn de hilarische rapen weer gaar. Op Twitter nam iemand al een voorschot door een scene te bedenken, waarin Homer half-ingedut op de behandeltafel tegen een Chinese arts zegt: “Ah, u behandelt mij met acupunctuur”. Waarop de arts roept: “Nee, er kwam net een stekelvarken binnen geslopen”. Hopelijk kunnen we daar dan om lachen. En ik neem voor de zekerheid vandaag een donut minder. Volgens mijn vrouw.
