Column: Who's bad?
U moet haast op een andere planeet hebben gewoond als u niet heeft meegekregen dat Michael Jackson op 25 juni jl. is overleden op vijftigjarige leeftijd. Bent u nu tachtig, dan was u nog verre van middelbaar toen de Jackson Five doorbrak; staat uw teller op twintig jaar, dan heeft u op TMF en YouTube ongetwijfeld de broodnodige videoclips van de King of Pop gezien. Zit u qua leeftijd daar ergens tussenin, dan bent u net als ik waarschijnlijk opgegroeid met Billie Jean.
Mijn muzieksmaak is nogal breed. Laatst sprak ik een huisarts uit Kampen die uitsluitend van klassieke muziek houdt, maar zelfs hij erkende het muzikale genie in de heer Michael Joseph Jackson, kortweg MJ. U heeft inmiddels begrepen dat ik een groot, maar rationeel bewonderaar ben van het talent van deze artiest, die niet meer onder ons is. Toen het album Thriller uitkwam was ik een beweeglijke puber. De hormonen gierden door mijn keel en de danspasjes in de disco waren geïnspireerd door MJ. Mijn toekomstige echtgenote leerde ik in het midden van de jaren ’80 kennen. Zij bleek net als ik in haar platencollectie het nodige van MJ te koesteren. Dat bracht ons een paar keer tot een bezoek aan zijn concerten in Nederland en telkens was het een unieke ervaring. Terwijl we keken, wist de hele zaal dat hier iemand aan het werk was die over honderd jaar nog steeds gedraaid zou worden, en waardoor mensen in beweging zouden komen; als het niet letterlijk was, dan wel figuurlijk.
Medicatie
Vanwaar deze introductie in een column van dit blad, dat toch echt over acupunctuur gaat, vraagt u zich wellicht af. Om twee redenen, die ik hier uit de doeken zal doen. Allereerst geeft mij dit de kans om in te haken op mijn vorige column, die in het eerste nummer van de Acupunctueel! verscheen. Daarin refereerde ik naar het gezegde “good health is just the slowest possible way to die”. Als ik dit betrek op het leven van Michael Jackson, dan passen daar wel een paar kanttekeningen bij. Zo was hij bij overlijden weliswaar vijftig jaar jong, maar zijn “echte” leeftijd schat ik fors hoger in. In de eerste plaats was hij op zijn tiende al net zo beroemd en professioneel als een hedendaagse topartiest van 26, dus tel er maar zestien jaar bij op. Vervolgens heeft hij zoveel tropenjaren van artiestenbestaan, rechtszaken, beschuldigingen en mediadruk gekend, dat je er een factor anderhalf overheen mag doen. Dan kom ik op een echte leeftijd van 99 jaar. Dat klinkt al een stuk troostrijker. De tweede reden dat ik deze column aan hem wijd, is het feit dat medicijnen zo’n centrale rol speelden in zijn leven. Misschien had u net als ik nog nooit gehoord van Demerol, Diprivan en Lidocaine. Hij was klaarblijkelijk verslaafd aan pijnstillers en rustgevers, terwijl ik ergens las dat hij een hekel had aan naalden. Er waren dus medici in zijn omgeving die aan deze middelen wisten te komen en die het konden toedienen. Stelt u zich eens voor wat een effect een paar decennia verslaving aan foute farmacie teweeg kan brengen. In het meest gunstige geval ga je er permanent van moondancen.
Inspiratie
Laat mij u toevertrouwen: ik ben niet tegen farmacie, maar wel fel tegen kwakzalverij. Maar ik ben nog veel feller tegen mensen die een verkeerde definitie van kwakzalverij gebruiken. Misschien is kwakzalverij wel het verslavend verstrekken van medicijnen waar je lichaam niet op zit te wachten. Als patiënten aantoonbaar gebaat zijn bij alternatieven, zoals het gebruik van acupunctuur, wie zal dan het belerende vingertje durven opsteken en vanuit een beperkte kijk op de wereld het gebruik van acupunctuur willen bestrijden? Dan moet je toch wel een bijzonder bekrompen medicijnen-voorschrijver zijn, nietwaar? De gedachte dat MJ nog zou hebben geleefd als hij wat minder aan de destructieve medicijnen had gezeten en niet zo bang was geweest voor de goede naalden, stemt mij droevig. Maar het inspireert mij des te meer om de angst voor acupunctuur te helpen wegnemen, op welke manier dan ook, dus ook via deze column, bij iedereen, jong of oud, black or white, beroemd of niet beroemd. Als ik hiermee één artiest van de ondergang heb gered, heeft dit verhaal zin gehad. Nou maar hopen dat het iemand is die in mijn brede muzieksmaak past.
Brian de Mello
