Column: Risico
Mijn neef Willy is jong, energiek en houdt van spannende dingen; uitdagende sporten, racen, bungy-jumpen en zijn nieuwste ding: parachutespringen. Pas nadat hij het er een aantal keren zonder kleerscheuren vanaf had gebracht, vertelde hij het aan zijn ouders die spontaan een hartverzakking kregen. Waarom doet die jongen dat toch, vroegen ze zich af. Het antwoord: we zijn een risicomijdende maatschappij geworden en om niet volledig in slaap te sukkelen gaan we op zoek naar bijzondere, adrenalineverhogende activiteiten. Bijvoorbeeld uit een vliegtuig springen, hangend aan een paar touwen en een lap stof. Het lijkt me dat je daar een stuk minder behoefte aan hebt als je dag in dag uit voldoende uitdaging ervaart, zoals een reële kans om te worden opgegeten door een leeuw.
De tandartstarieven waren onderwerp van discussie en zijn dat nog steeds. Met het loslaten van de vaste tarieven heeft een aantal tandartsen de tarieven bescheiden of beschamend opgeschroefd. De verzekeraars zagen het aankomen en de aanvullende pakketten kosten nogal wat euro’s extra. De vraag is daarom meer dan ooit: heeft u die aanvullende tandartsverzekering wel nodig? Of durft u het risico te nemen en vertrouwt u er op dat u de kosten van de controle of een eventuele behandeling kunt dekken met het bedrag dat u bespaart op de premie?
Veiligheid voorop?
Hoeveel pechhulpverzekeringen heeft u voor uw auto? Misschien wel drie; één die standaard bij de fabrieksgarantie van de auto zit, een lidmaatschap van de Wegenwacht, Route Mobiel of een andere autoclub, en de noodhulpdekking van uw autoverzekering. Wanneer heeft u ooit met pech langs de weg gestaan en kreeg u geen hulp aangeboden? En hoe vaak gaat dat de komende 10 jaar nog gebeuren, schat u in? Heeft u wel eens voor een dagtochtje een annuleringsverzekering afgesloten? Of voor een stofzuiger een verlengde garantie genomen die bijna net zoveel kostte als het apparaat zelf? Zo kan ik nog even doorgaan. In de zorg is het al niet anders. Voor ieder pijntje is er wel een passend ziektebeeld te vinden en hup, we gaan weer naar de therapeut en slikken meer medicijnen. Vrij recente CBS-cijfers laten een forse stijging zien in artsbezoeken en medicijngebruik; zelfs als we de vergrijzing verdisconteren.
Omgekeerde wereld
Laatst hoorde ik over een Amerikaans onderzoek waar als conclusie uit kwam dat er een toenemend aantal patiënten was met een tamelijk nieuwe, zeldzame geestesziekte. ‘Toevallig’ kwam er van een Amerikaanse farmaceut heel kort daarop een nieuw medicijn op de markt, speciaal geschikt voor die ene ziekte. Nu wordt er opnieuw onderzoek gedaan, maar deze keer naar fraude. Terecht, want het lijkt me niet dat het de bedoeling is dat in deze markt het aanbod de vraag creëert. Mensch, durf te leven Zou het niet fijn zijn om – met een uiterst beperkt risico - gewoon, op een reguliere manier, naar een acupuncturist te gaan, zodat u misschien wat minder medicijnen kunt slikken? Gelukkig leest u deze column, dus ik vertel u hoogstwaarschijnlijk niets nieuws. Duwt u dit blad gerust onder de neus van iemand die volgens u teveel pillen slikt – u zult hem of haar er een groot plezier mee doen. Ik waarschuw u wel: het zal niet gemakkelijk zijn om mensen over de streep te trekken. We zijn namelijk met z’n allen een stelletje bangepoeperds geworden, onder invloed van woekerpolisverkopers, farma-marketeers en risicomijdende vrienden en familieleden. Behalve mijn neefje dan. Blijf springen, jongen. En als zo’n landing een keer teveel pijn doet, ga je gewoon naar de acupuncturist.
