Column: Is Omega wel het einde?

Aan het einde van 2021 en het begin van 2022 is het kabinet Rutte IV een feit. Vol verwachting kloppen onze harten voor wat komen gaat. Met gepaste ingetogenheid presenteerden de coalitiepartijen hun plan van aanpak voor Nederland en ook al pakt het nieuwe kabinet flink uit, toch hoor ik in mijn omgeving: ‘Wanneer zijn de volgende Tweede Kamerverkiezingen?’ Iemand antwoordt: ‘Gelukkig al heel snel.’

Er worden verbeteringen op vele gebieden in het vooruitzicht gesteld, ook in de gezondheidszorg. Tegelijkertijd wordt het beeld geschetst van een zorgsysteem waarvan de kosten de pan uitrijzen, en hier gaat de ‘nieuwe’ premier, samen met zijn collega’s, iets aan doen. Wat dat precies is, blijft nog enigszins ongewis, net als de nieuwe bestuurscultuur waar men zo hard naar snakt.

Logica

Ik schrijf deze column terwijl we weer in een harde lockdown zitten. Alle maatregelen die we van de vorige keer kennen, zijn nog eens uit de kast gehaald. En net als een heleboel landgenoten doe ik mijn best om de logica te begrijpen, maar tegelijkertijd voel ik enige opstandigheid opborrelen. Nu ben ik niet het type dat gaat demonstreren of erop gebrand is om ‘revolutie’ te roepen, maar ik ben wel iemand die probeert om oorzaak en gevolg te begrijpen. Als ik in de supermarkt de langs elkaars schurende klanten zie die vechten om het laatste pakje oliebollenmix om daarna rijen dik voor de kassa’s te gaan staan… Als ik te horen krijg dat een dubbelpartij tennis in de buitenlucht, waarbij mijn medespeler minstens 2 meter bij me uit de buurt blijft, niet is toegestaan… dan ontgaat me de ratio. En die ontging me al eerder, toen er nog van een zachte lockdown sprake was. Alle sportscholen om vijf uur ’s middags dicht was op z’n zachtst gezegd een ‘domme’ maatregel. Omdat men er ’s avonds niet meer naartoe kon, probeerde iedereen in een kortere tijdsspanne toch aan de gewichten en apparaten te hangen. Met als gevolg: meer contactmomenten, meer kans op virusoverdracht. Hoe logisch is dat?

‘Soms lijkt er ondanks de onlogica die we op dagelijkse basis tegenkomen, een sprankje hoop waar te nemen.’

Bezinning

Zoals politiek filosoof Josette Daemen onlangs in NRC schreef: ‘Maar wat als we nu eens erkennen dat zowel het virus als de maatregelen telkens minder tijdelijk blijken dan vooraf gedacht? Dat ze misschien wel helemaal nooit meer weggaan? Dan heb je een heel ander gesprek. Een gesprek over de vraag of we überhaupt wel zoiets als een avondklok of coronapas moeten willen. De meeste partijen lijken die fundamentele discussie niet aan te durven. Vooral de liberalen laten hier punten liggen. Waar je van de VVD en D66 op grond van hun ideologische wortels grote terughoudendheid zou verwachten als het gaat om een idee als 2G, dat immers gepaard gaat met verregaande grondrechtsinperkingen, betonen juist deze partijen zich de warmste pleitbezorgers van dit soort maatregelen. […] Corona gaat voorlopig niet meer weg. Dat vraagt om een nieuwe coronapolitiek. Minder “varen op de wetenschap”, meer reflectie op de vraag: in wat voor wereld willen we leven? Laat politici zich daar tijdens die lange lockdownavonden eens op bezinnen.’ Dat bezinnen is hard nodig. En soms lijkt er ondanks de onlogica die we op dagelijkse basis tegenkomen, een sprankje hoop waar te nemen. Waar acupuncturisten vorig jaar bijvoorbeeld nog gedwongen werden om hun praktijk tijdens de lockdown te sluiten, kunnen ze deze keer wel open blijven om zorg te verlenen.

Alfabet

De zorgsector staat al bijna twee jaar vol in de spotlights dankzij een virus en al z’n varianten. Onderhand hebben we door wat wel en niet werkt, ook al is daar nog genoeg discussie over. De tweedeling in de samenleving werd laatst door iemand een ‘multideling’ genoemd. Kies maar in welk hoekje van het speelveld je plaats wilt nemen en hobbel af en toe langs een andere bubbel. Voor COVID-herstel adviseer ik iedereen een keer bij de bubbel van de acupuncturist langs te gaan. U zult versteld staan wat die kan doen met uw klachten.

Tenslotte nog dit. Met regelmaat denk ik terug aan mijn leraar Grieks van de middelbare school. Van zijn klassieke lessen is mij niet veel bijgebleven, maar het Griekse alfabet is er wel stevig ingeramd. Dus ik weet dat na Omikron nog eens negen letters volgen. Ik smacht naar de Omega, de laatste uit de serie, maar zal niet verbaasd opkijken als er een vervolg komt met het Thaise, Ethiopische, Cyrillische en Koreaanse alfabet. Met andere woorden: maakt u de borst maar nat en blijf zelf uw gezonde verstand gebruiken. Alleen zo overleeft u alle letters die passeren en kunt u met een blij gemoed uitzien naar een betere toekomst. En naar de volgende verkiezingen.

Brian de Mello